فیلم آفت (BLIGHT) به کارگردانی و نویسندگی مریم چه کوفی است. فیلمی روانشناسانه که به بیننده نشان میدهد آن دسته افرادی که در کودکی مورد آزار و اذیت و یا خشونت و تعرضات روحی، جسمی و جنسی واقع شده اند، چنانچه مورد مراقبت و توجهات لازم، و در پی آن، تحت درمان روحی مناسب و به موقع قرار نگیرند، در بزرگسالی خود ممکن است با چه عواقب و پیامدهای وحشتناکی مواجه گردند و نتیجتا عدم رفع به موقع این مشکل، می تواند به عاملی موثر در تداوم همین چرخه ی قربانی و متعرض تبدیل گردد.
این فیلم تاکنون موفق به حضور در بیش از ۱۷ جشنواره ی فیلم بین المللی شده که از این بین می توان به حضور در:
جشنواره ی مدیترانه ای کن فرانسه، جشنواره های: نیویورک، میامی، کالیفرنیا، جشنواره فیلم پاریس، جشنواره فیلم لیتوانی، جشنواره فیلم کانادا، جشنواره فیلم چین، جشنواره فیلم هند
و جشنواره فیلم کوتاه Monthly Indie short اشاره نمود.
این فیلم همچنین مورد تقدیر جشنواره های سکویا کالیفرنیا (SEQUIFF)، جشنواره فیلم استرالیا قرار گرفته که در این بین توانسته است علاوه بر قرار گرفتن در بین فینالیست های جشنواره های مختلف، جوایز متعددی را نیز کسب نماید که از این بین، می توان به جوایز: بهترین فیلمساز زن، بهترین فیلم درام از سوی جشنواره میامی (OBT:Only The Best) و بهترین فیلم کوتاه در جشنواره Monthly Indie short، لوح تقدیر هیئت داوران و منتقدین از جشنواره فیلم استرالیا و همچنین، قرار گرفتن در میان نامزد های “جشنواره لندن (Lonely Wolf Filmfest) اشاره کرد.
در نقدی منتشر شده بر فیلم آفت در جشنواره فیلم‌کوتاه Monthly Indie Short آمده است:
از نظر فنی، بدیهی است که “خانم چکوفی” (نویسنده و کارگردان فیلم) به خوبی می دانست که برای موفقیت در چنین کاری، چه باید کرد و این کار را نیز ‘تقریبا عالی’ انجام داده است. این امر نشان دهنده درک کامل سازنده از زبان فیلم و نشان حرفه ای بودن اش است؛ از انتخاب زوایا و نماهای آن (نماهای نزدیک، زمانی که میخواست تماشاگر را خفه کند) گرفته، تا نماهای بلند افراطی (که در آنها نیاز به فاصله و تنهایی بوده) تا نور کم و حالت کم نور که همه چیز را دلهره آور تر کرده است، همگی این مطلب را بیان می کنند. این ویرایش الهام بخش نیز بوده است. به ویژه، در حلول هایی که برای افشای حقیقت آن، از مفهوم «هیولا» استفاده میشود که به نوبه خود، در کودکی قربانی آزار جنسی شده است. پس از تماشای این فیلم، به تنها چیزی که می توانستم فکر کنم، تاریکی ست که بشر در خود جای داده است و اینکه «انسان» میتواند تا چه اندازه بیرحمانه و غیرانسانی رفتار کند. این موضوع نشان میدهد که «مریم چکوفی» توانسته است اثری منسجم ارائه نماید، اثری که ارائه کننده ی پیامی ست بسیار قدرتمند، که مفهومش در ارتباط با کودک آزاری و پیامدهای آسیب زای آن روشن می گردد. سکوت فیلنامه آنقدر مشهود است که جای هزاران کلمه را گرفته. خط داستانی به گونه ای پیش میرود که بیننده را به صمیمیت درون هر صحنه رهنمون کرده و باعث میشود که بیننده، ناراحتی و رنجی که شخصیت ها احساس میکنند را در واقع زندگی کند. این چیزی نیست که ساده انگاشته شود. بازی هوشمندانه و نفس گیر تمام بازیگران اصلی فیلم به ویژه ترکیب «حجت صابری» و «یاسین زارع» که از هر نظر همدیگر را به خوبی تکمیل می کنند، از حالات صورت گرفته تا زبان بدنشان، این کار را به سطح بالاتری از موفقیت سوق داده است.
در پایان، باید گفت که این فیلم، فریاد هشداردهنده ای بر روی این حقیقت است که آزار جنسی کودکان، موضوعی بسیار حساس و خطرناک بوده و می تواند عواقب بسیار مهلکی داشته باشد و همچنین می تواند باعث شود که ما به این موضوع فکر کنیم که ‘چگونه فردی که خود قربانی چنین مسئله ای بوده، تبدیل به شخصی متعرض و متجاوز می شود.’ سوال پایانی این است که:
“چه کسی را باید سرزنش کرد؟”
و اما در رابطه با نویسنده/کارگردان این فیلم، می‌توانیم بگوییم که با توجه به دلایلی که در بالا توضیح داده شد، وی خود را به عنوان یک فرد واقعی و حرفه ای به همگان اثبات کرده است. ما به طور قطع در انتظار کارهای آینده ایشان خواهیم بود با امید آنکه وی به ارتقا چنین هنرهایی ادامه دهد.”